Deze mevrouw ben ik nooit meer vergeten:
Jaren geleden was ik als operatie assistente (chirurgie) af en toe werkzaam op de Poliklinische Operatiekamer. Daar verrichtten we dan kleine ingrepen die onder lokale verdoving plaats vonden. We haalden de patiënt op, brachten deze naar de kleedkamer, legden de procedure uit en ondertussen maakten wij de tafel klaar waarvan gewerkt werd. Deze werd dan ter bescherming afgedekt tot we de patiënt verder begeleidden naar de ruimte waar de ingreep plaats vond. Die bewuste middag waren we lekker bezig, het programma verliep soepel en toen gebeurde het volgende:
De dame komt binnengestormd, verzucht luidkeels dat ze er ein-de-lijk is en zet opgelucht haar enorme boodschappentas op de net opgedekte steriele tafel.
Verbouwereerd zien wij dit schouwspel aan. Ondertussen doet mevrouw nietsvermoedend haar verslag van de dag. Zo druk heeft ze het gehad. Die ene persoon had wat van haar gevraagd. Dan een ander, die ook nog een beroep op haar had gedaan. En natuurlijk staat ze voor iedereen klaar. Zo is ze. Maar ja, ze had haar werk ook nog en daar lag ook nog van alles op haar te wachten. En dan heeft ze het nog niet over haar gezin gehad. Ze heeft zoveel ballen op te houden dat ze bijna niet aan haar zelf toe komt. Met een glimlach vermeldt ze doodleuk dat ze bijna deze afspraak heeft afgezegd.
Al jonglerend wordt alles even belangrijk gevonden.
Deze mevrouw schiet mij, zoals ik al zei, regelmatig te binnen. Niet alleen door deze -eigenlijk hilarische- gebeurtenis maar ook word ik er regelmatig aan herinnerd omdat ik dit veel vrouwen zie doen. Druk zijn. Druk met alles en nog wat en dan vooral ook voor een ander. Met of zonder de neiging om zichzelf op de laatste plaats te zetten.
Vrouwen zijn er namelijk erg goed in. ‘Ballen ophouden’ zoals die mevrouw dat noemde. En niet een paar! Nee, het liefst een heleboel. En al jonglerend wordt alles even belangrijk gevonden.
Herken je dit?
De vraag is of daadwerkelijk alles zo belangrijk is. Laatst vond ik een metafoor van de Amerikaanse schrijver James Patterson die mij als antwoord op deze vraag weer even op scherp zette. Ik geef je hem hier in een vrije vertaling:
Het leven is een spel waarin je verschillende ballen hoog houdt. Deze ballen staan bijvoorbeeld voor werk, familie, gezondheid, vrienden, voorleesmoederschap, huwelijk/partnerschap en vrijwilligerswerk.
Op een dag kom je tot de ontdekking dat 1 of meerdere ballen van rubber zijn. In dit geval zijn dat de ballen werk, voorleesmoederschap en vrijwilligerswerk. De andere ballen zoals huwelijk, familie, vrienden en gezondheid zijn van glas.
Als je een rubberen bal laat vallen, stuitert die weer terug. Echter, laat je een glazen bal vallen, valt deze in duizenden stukjes kapot…………
Natuurlijk ben ik heel benieuwd wat deze metafoor voor jou doet. Het zou leuk zijn als je dat in een reactie laat weten.
Met bovengenoemde dame is het overigens goed gekomen. We hebben een nieuwe tafel opgedekt, de kleine ingreep is goed verlopen. Met een pleister op de zere plek, haar boodschappentas in de hand verliet ze ons net zo onstuimig als ze kwam om zich aan haar volgende taak van de dag te wijden.
-Karen van Hout
Comments are closed.