De herfst lijkt ingetreden. Ik rij naar mijn eerste afspraak van de dag. Zoals altijd heb ik er zin in vandaag. Het regent buiten en het waait maar mij doet dat niet zoveel. Sterker nog, ergens geniet ik er ook wel van. Ik hou wel van de afwisseling van de seizoenen.
Omdat ik wat vroeg ben wacht ik even in de hal. Het is een mooie en lichte ruimte. Terwijl ik op mijn gemak een tijdschrift doorblader komt er een mevrouw binnengestormd. Op haar doorweekte hakken rent ze naar de balie om zich te melden en ploft daarna zwaar geïrriteerd naast me op de oranje bank.
De dame in kwestie is aardig over de rooie, zo niet gestrest. Ik kijk haar aan en wacht af. Weet wat er komen gaat. En ja hoor, een hele tirade over de regen, een paraplu en al die mensen met natte jassen in een bus.
Ik laat het over me heen komen. Als ze uitgetierd is vraag ik haar wat er aan de hand is. Ze kijkt me aan, de tranen staan in haar ogen. Zonder hier al teveel in details te treden vertelt ze me dat ze tot over haar oren in een situatie zit waar ze maar niet uit lijkt te komen.
Ze heeft het zwaar, slaapt slecht. Is nukkig en nou niet echt gezellig voor haar omgeving. Dat beseft ze heel goed. Ze geeft toe dat ze momenteel op alles en iedereen wel wat aan te merken heeft. Niemand doet het goed. Of goed genoeg. In haar ogen. Terwijl zij probeert alles en iedereen onder controle te houden glipt er van alles als zand tussen haar vingers weg. De toekomst ziet er voor haar niet rooskleurig uit. En nu regent het ook nog!
Dan stel ik een andere vraag: ’Heb je hier al een keer met iemand over gesproken?’ Verbijsterd kijkt de dame me aan. ‘Met iemand praten? Hoezo! Ik ben toch niet zielig?‘ ‘Nee hoor’, zegt ze ferm, ‘ben je gek!’
Dat iemand zielig zou zijn als er ondersteuning ingeschakeld wordt is eenvoudig weg nooit in me op gekomen. Ook niet in de hoofden van de personen waar ik mee werk overigens. Hen hoef ik dus niet te vragen hoe zij er over denken. Wel ben ik benieuwd hoe jij hier over denkt:
Stel je hebt een doel voor ogen. Er is een situatie hebt waar je even niet uitkomt. Een kwaliteit die je verder ontwikkelen wilt. Iets over jezelf wilt onderzoeken. Of jouw team. Noem maar op.
En je zoekt hier iemand bij om dat samen mee te doen. Om niet in je uppie alles uit te hoeven vinden. Om niet in kringetjes te hoeven draaien. Omdat je dan eerder bereikt wat je wilt. Omdat twee gewoon meer zien dan 1.
Ben je dan zielig? Of juist heel erg slim!