Al een tijdje loop ik rond met het idee om een blog te schrijven over taal. En dan voornamelijk over woordgebruik. Maar nu ik achter de pc zit, met een leeg vel op het scherm, zoek ik naar de juiste woorden om duidelijk te maken wat ik je precies wil vertellen.
Woorden hebben waarde.
Roepen beelden en gevoelens op. Voor de een meer dan voor de ander, dat dan weer wel. Ik ben me er ook van bewust dat een bepaald woord voor jou een andere betekenis kan hebben dan voor mij. Als ik de ‘verkeerde’ woorden gebruik zou het daarom zomaar kunnen dat mijn boodschap niet overkomt. Dat betekent dat ik heel duidelijk moet zijn in mijn verhaal. In ieder geval na zal moeten gaan of we het over hetzelfde hebben.
Met de woorden die ik kies kan ik ons contact maken of breken.
Als ik zogenoemde ‘spierballentaal ‘ gebruik, plaats ik me boven jou. Met ‘kleutertaal’ doe ik je tekort. Met ‘jeukwoorden’ jaag ik jou tegen mij in het harnas. Ik kan manipulerende woorden gebruiken, of ik laat je in je waarde. In mijn verhaal kan ik heel direct zijn. Om de hete brei heen draaien, ook een optie. Ik leg je iets op of laat jou de keuze. Ik zou zelfs zomaar een dubbele boodschap kunnen overbrengen. Met mijn woorden iets anders zeggen dan wat ik bedoel.
Ik kan deze blog heel zwaar maken door gewichtige woorden te gebruiken. Of juist speels en licht. Gortdroog, niet om door te komen. Of bloemrijk en poëtisch. (Soms ook niet om door te komen trouwens). Maar dat zijn ook weer woorden die bij jou een andere associatie op kunnen roepen dan bij mij.
Gelukkig is daar altijd nog de intentie die duidelijk maakt hoe iemand echt iets bedoelt.
Ik besluit mijn blog dan ook te schrijven in mijn eigen woorden. Vanuit mijzelf. Zoals ik ben. En mijn intentie zijn werk te laten doen.
Ik ben heel benieuwd wat jij uit dit verhaal haalt.
Wat heb ik je hier willen zeggen?