Vorige keer schreef ik over Monique. Hoe ze tot het besluit kwam om een gemixt team te vormen.
Monique, zag dat ze er goed aan had gedaan. Dat het mixen van verschillende eigenschappen en talenten haar team inderdaad rijk maakt. Ze was er blij mee. Het is een goed samenwerkend team geworden. Er worden uitstekende resultaten geboekt en naast het werk wordt regelmatig gelachen- wat niet onbelangrijk is. Het project loopt op rolletjes.
Diana
Ze heeft zich wel even zorgen gemaakt om Diana, een van de vrouwen in het team. Diana vond iets van de mannen. En liet dat duidelijk zowel verbaal als non-verbaal blijken.
- Zo vond ze dat de mannen in haar ogen veel te snel tot acties over gingen.
- Ze noemde ze kinderachtig omdat ze in haar ogen altijd maar bezig waren met elkaar de loef af te steken en te pronken met hun prestaties.
- Ze voelde zich niet serieus genomen als ze ‘nee’ zei.
- Ze vond ze luie wezens omdat ze taken van hun bord af leken te schuiven.
De opdracht
Monique zag het gebeuren. Eerst wilde ze het niet geloven maar inderdaad: mannen en vrouwen verschillen van elkaar in gedrag en in communicatie. Dat dit naast wat hilariteit op zijn tijd toch ook tot misverstanden, verwarring en irritatie leidde kon ze, mede gelet op haar eigen ervaringen, goed begrijpen.
Maar ze zag ook er overeenkomsten waren. Hoe gedreven een ieder was. Vastbesloten om als individu en team succesvol te zijn. En hier besloot ze gebruik van te maken.
Om Diana tot hetzelfde inzicht te laten komen gaf ze haar de opdracht om deze verschillen te beschrijven en zowel de nadelen als de voordelen te onderzoeken. Na wat gemopper van haar kant ging Diana toch aan de slag.
De uitkomst
Omdat ze zo gefocust was op de verschillen was het gemakkelijk om hier een lijst van te maken.
Met de voordelen van deze verschillen had ze meer moeite. Door haar eigen wijze van communiceren en gedrag naast haar kritieke punten te leggen, goed te observeren en met de haar collega’s te praten, is het haar toch gelukt en kwam tot de volgende conclusies:
- Door de mannen en vrouwen samen te laten werken werden de mannen geremd in een te snelle actie, terwijl de vrouwen tot actie worden geduwd.
- Het feit dat de mannen geen moeite hebben met het benoemen van successen straalde af over het hele team en gaf de vrouwen ook de gelegenheid om hun successen te zien en te benoemen.
- Diana begon te begrijpen waarom mannen zo irritant doorgingen als ze ‘nee’ zei. De kennis dat mannen een ‘nee’ als een begin van de onderhandeling zien ziet ze nu als stimulans voor vrouwen om het gesprek verder voort te zetten. En weet ze nu ook dat ze een ‘nee’ heel duidelijk moet communiceren.
- De ergernis dat de vrouwen altijd aan het werk waren en de mannen schijnbaar niets deden verdween ook. Waar de vrouwen konden experimenteren met efficiënter werken werden de mannen daarentegen gestimuleerd om hun taken vooral toch uit te voeren.
Diana’s conclusie:
Mannen en vrouwen op de werkvloer reageren anders. Ze zag dat de ongeschreven regels er gewoon waren. De verschillende reacties zijn niet persoonlijk gericht. Hoeven niet weggepoetst te worden maar mogen en kunnen er gewoon zijn. Dat de mannen kunnen leren van de vrouwen en visa versa. Dat dit juist het gezamenlijke eindresultaat tot een succes maakt.
En nu?
Dit is dus geen pleidooi om te veranderen. Maar een pleidooi voor het creëren van wederzijds begrip en bewustzijn. Zodat je hierop kunt anticiperen en daarmee betere resultaten boekt. Of deze nou bedrijfsmatig of persoonlijk zijn.
Noot van de schrijver: Ik weet dat dit door sommige vrouwen wordt gezien als manipulatie. Maar hier is geen sprake van. En trouwens wat is er fout aan als het iedereen zijn leven een stuk gemakkelijker maakt?
Zie het als een spel.
Wat is jouw volgende zet?
Wil je uitzoeken wat er in jouw team speelt?
Wat de ongeschreven en onderhuidse zaken in jouw team zijn?
Mail me dan voor een vrijblijvend gesprek via karen@of-wood.com